Саромад ва каромат. Саромади инсон аз каромате, ки Офаридгор барояш эҳдо кардааст, маншаъ мегирад. Ў миёни ҳама мавҷудоти зинда дорои забон ва шуур аст, яъне қудрати баёни фикр ва таҳлилу хулоса баровардан дорад. Аз ҷониби дигар, дар ҷомеа мақому мартабаи вижаро соҳиб аст. Забон ва шуур афзалияти биологиест, ки инсонро дар лобалои бисёр ҳаводиси рўзгор аз гирифториҳои нохуш эмин медорад. Ин ба гунаи каромати Офаридгор ба инсон шинохта мешавад, аммо агар забону шуур комилу солим набошад ва инсон рисолаташонро нашиносаду ҳифз накунад, мақому манзалати хешро аз даст хоҳад дод. Дар ин маврид бузурге бо натиҷа аз таҷрибаи ҳаёт хеле зебо хулоса кардааст:
Раванди ҳаводиси рўзгор, зуҳури омилҳои номатлуб, ихтилофу интиқоди хонаводагӣ ва печидагиҳои хостаҳою ормонҳо ноҷўрии рўҳу равони одамонро ба миён овардаанд. Мутахассисон ҳангоми баррасию таҳлили масоили мухталифи ин равандҳо хулоса кардаанд, ки сабаби воқеӣ дар костагии маърифату фарҳанги оиладорӣ аст. Имрўз, ки талаботи моддии мардум дар қиёс бо арзишҳои маънавӣ бештар гаштааст, на ҳама метавонанд ба хостаҳою ниятҳои худ комёб гарданд. Аз ин ҷо баъзан ба ҷурми нокомию ноумедиҳо рўҳу равон фишор мехўрад ва қаҳру ғазабро ба сари ҳамсару фарзандон фурў мерезему аз ин гуна ҳаёт гўиё «қасд» меситонем. Паёмади ин гуна амалу кирдор бад шудани муносибат миёни аҳли байт ва сард гаштани меҳру муҳаббат ба ҳамдигар аст.
Имрўз илман исбот шудааст, ки ноҷўрии рўҳу равон инсонро гирифтори бемориҳо месозад. Агар дар муҳити хонавода фазои солими равонӣ набошад, ин вазъият бо мурури вақт аҳли байтро ба нокомиҳо хоҳад расонд. Нобоварӣ, беэҳтиромӣ, бадгуфторӣ ва фиребу найрангҳо дар оила ба миён меоянд. Аз ҳама бештар фарзандон осеби зиёди рўҳию равонӣ мебинанд, ки ин паёмади ислоҳнопазир аст. Дар ҷомеаи анъанавии мо, ки саробони оиларо бештар мардон ба уҳда доранду сомони зиндагӣ, таълиму тарбияи фарзандон бештар аз мақому мартабаи падарӣ ва маърифати рўзгордориашон вобастагӣ дорад, нақши эшон дар ин росто муҳим дониста мешавад. Дар навбати дигар, модарон масъули таъмини фазои ҳаёти солими оила ҳастанд, аммо агар ин ду шахси масъул рисолати худро анҷом дода натавонистанд, пойдевори оила ва ояндаи фарзандон печида хоҳанд монд. Аз ибтидои ташаккули оилаю оиладорӣ унсурҳои муҳими пойдории хонавода, таълиму тарбияи фарзандон ва сомони рўзгор ба гунаи вижа шакл гирифта дар доираи анъанаю суннатҳо ва арзишҳои миллӣ густариш ёфтаанд. Дар масири хеле тўлонии оиладорӣ хулосаи амиқу тадбири ягонаи таъмини фазои солими хонаводаро чунин қарор кардаанд:
«Дар тандурустӣ ва саломати рўҳи худ бикўшем, чун ин ду беҳтарин ирсе аст, ки барои фарзандон мегузорем».
