Вақтҳои хўрдани даворо ба даҳ қисм муқаррар кардаанд:
- Он, ки пагоҳӣ даво хўранд ва баъд аз ҳазм ва гузаштани даво аз меъда ғизо тановул кунанд ва ин барои касоне аст, ки балғамашон зиёд аст ва қавитан бошанд.
- Он, ки баъди хўрдани даво филфавр ғизо тановул намоянд ва ин лоиқи касоне аст, ки бод дар поёни рўдаҳо доранд.
- Он, ки даво мобайни таом хўранд ва ин муносиби ҳоли касоне аст, ки бод дар ноф ва меъда дошта бошанд.
- Он, ки баъди ғизо даво якбора бихўранд ва ин ба касоне аст, ки бод дар љомеи бадан доранд. Он, ки аввал ғизо ду-се луқма бихўранд, пас аз он даво ва пас аз он ҳамаи ғизоро ва ин барои касонест, ки бод дар сина дошта бошанд.
- Он, ки дар ҳар луқма даво бихўранд ва ин дар ҳаққи касоне аст, ки бод дар сар ва гардан доранд.
- Он, ки мариз даво пеш ниҳад ва вақт андак-андак бихўрад ва ин сазовор ба ҳоли касе аст, ки заҳр хўрда бошад ё газидашуда бошад ва соҳиби оруғ, ҳиккак ва беҳузурии дил бошад.
- Он, ки даво ва ғизо омехта бихўранд ва ин дар ҳаққи заифул –меъда хуб аст.
- Он, ки дар аввал ва охири таом бихўранд ва ин ба соҳиби ларзидани узв беҳтар аст.
- Он, ки вақти хоб даво бихўранд ва ин навъ ба заифтан ва ноқеҳин (одамони аз беморӣ хеста, беҳшаванда) хуб аст.
Аз «Муҳити аъзам»
